" سمند فردا "

در آشیان دل من چو جلوه بنمایی
بخوانمت به غزلهای نغز شیدایی
دل شکسته به پرسیدنت درست آمد
خدات خیر دهد زین همه سبک پایی
در آستانه سرما چو شعله سرکش
به صد زبانه برا چون ز نسل گرمایی
چو توسن فلکی رام تازیانه توست
جگر چگو نه به دندان غصه می خایی
به آب می غم دنیا ز دل بسوی و ببر
بنوش باده که تو هم پیاله مایی
بپیچ ای نفس سرخ گل که خوش بویی
بناز بر قد و قامت که سرو بالایی
به رودخانه اشکم شدم غریق ای دوست
مگر به سوی تو جاری شوم که دریایی
طلایه دار بهاری و پیک باد صبا
سرود سرخوش فتح سمند فردایی
چنین که با من شوریده نغمه می خوانی
زهی به همنفسی، همدمی، هماوایی